Inspiratie en transformatie vormen de basis van onze plek
Monialen Augustinessen
De zusters Augustinessen waren in Nederland werkzaam in het onderwijs en de zorg. Eind jaren dertig van de vorige eeuw wilden de paters Augustijnen echter ook een tweede orde van biddende zwijgende zusters starten. In 1947, na de tweede Wereldoorlog, hadden de paters Augustijnen een groep jonge vrouwen gevonden die bereid waren hun leven aan God te wijden. Deze vrouwen vormden een tweede orde, de Monialen Augustinessen. Deze nieuwe orde maakte, onder leiding van zuster Monica, eigen leefregels voor persoonlijke ontwikkeling.
Slotklooster Gods Werkhof
In de daaropvolgende jaren groeide het aantal biddende zusters gestaag. Het tot slotklooster omgebouwde herenhuis in Maarsen bood hen niet meer genoeg ruimte. Boer Ries Vernooij uit Werkhoven schonk de paters twee hectare van zijn land, voor de bouw van een klooster. Op dit perceel werd, volledig naar de wens en het ontwerp van de zusters, een eigen priorij gebouwd. In 1960 verhuisde de communiteit naar het slotklooster in Werkhoven. De Monialen Augustinessen gaven het klooster de naam ‘Gods Werkhof’.
Onder de leiding van priorin Gertrudis volgden de vrouwen het eeuwenoude ritme van monialen, bestaande uit meditatie, gebed, studie en dagelijkse arbeid. Hun lijfspreuk werd: ‘Eert in elkander God.’De Monialen Augustinessen voorzagen onder andere in hun levensonderhoud door tegen betaling liturgische gewaden te borduren en aardewerk te bakken. Deze voorwerpen werden ontworpen door zuster Theofoor, een kunstenares die voor haar intreding naam had gemaakt onder haar meisjesnaam Ans van Zeijst.
Zuster Theofoor was een veelzijdige kunstenaar die veel grafische ontwerpen heeft gemaakt, zowel bidprentjes voor de Rooms Katholieke kerk als affiches voor bedrijven als Douwe Egberts. Daarnaast heeft Zuster Theofoor een grote bijdrage geleverd aan het ontwerp, de inrichting en het meubilair van de priorij. In de ontwerpen herken je aspecten van tijdgenoten Gerrit Rietveld en tuinarchitect Mien Ruys die op hun beurt ook weer geïnspireerd werden door het werk van zuster Theofoor. Vele van de meubelstukken, decoraties en het aardewerk zijn nog steeds terug te vinden in het pand.
In het begin van de jaren zestig kwam er verandering in het vaststaande en besloten leven van de Monialen Augustinessen. In Rome werd het tweede Vaticaans Concilie gehouden, wat het begin vormde van een enorme transformatie naar oecumene en meer openheid in de katholieke kerk. De zusters gingen mee in deze ontwikkelingen door in 1963 letterlijk de eigen hekken neer te halen. De gesloten, zwijgende orde transformeerde naar een gemeenschap van nonnen die nog steeds contemplatief leefden, maar afgestemd op hun eigen behoeften en van die tijd. Zo waren de zusters geïnspireerd door de Boeddhistische traditie van meditatie en maakten zij dit onderdeel van hun dagindeling.
De rust van het klooster en de warme, open houding van de zusters trok steeds meer mensen. Mensen van alle achtergronden sloten zich aan bij de kerkdienst of kwamen om een paar dagen te logeren. Klooster Gods Werkhof werd hiermee een plek van inspiratie voor velen.
Samaya
Vanaf de zeventiger jaren traden er geen nieuwe zusters meer in en werd de communiteit ouder. Priorin Gertrudis ging in het begin van de jaren negentig op zoek naar een organisatievorm die verder zou gaan met hetzelfde gedachtegoed op hun bijzondere plek, zodat Klooster Gods Werkhof bezieling kon blijven geven aan mensen.
In 1997 verhuisden de zusters één voor één naar een zorgcentrum voor religieuzen. De priorin besloot in die tijd dat ze Gods Werkhof over zou laten gaan aan Hans de Wit en Mieke Tollenaar en Chiel Marckmann. De priorij, centraal gelegen in Nederland, zou de ideale plek zijn voor bewustzijn-trainingen en meerdaagse leiderschapstrainingen. Met een visioen voor een open conferentiecentrum voor reflectie en persoonlijke ontwikkeling werd op 24 mei 1998 het gebouw door de zusters overgedragen. “Het gaat door!”, zei priorin Gertrudis tijdens de overdracht verheugd en dat gaat het nog steeds. Samaya werd vernoemd naar een woord in het Sanskriet, met als betekenis “plek van ont-moeting”.
Na bijna 20 jaar voelde Chiel en Mieke dat het tijd werd het stokje door te geven aan een nieuwe generatie. Hun zoektocht resulteerde in een volledige overname van het conferentiecentrum Samaya op 5 augustus 2016 door Tonja Bos-van den Ingh en Mickel Bos. Zij zetten zich sindsdien met veel enthousiasme en plezier in om hun gasten te verzorgen en te ont-zorgen. Samaya wordt met een uniek team in stand gehouden voor de bezoekers en voor toekomstige generaties.
Samaya biedt ruimte aan individuen en organisaties voor reflectie, retraites en persoonlijke en professionele ontwikkeling.
Meer historische informatie en informatie over rondleidingen vindt u op de website van de Stichting Gods Werkhof.